هل بومی مناطق مرطوب جنوب هند است و در مزارع این ناحیه بیشتر از هر جای دیگری یافت می شود. میوه آن را می توان از مزارع وحشی جمع آوری کرد اما بیشتر در هند،سریلانکا، گواتمالا کشت می شود.
گل های بلند این گیاه برای هشت الی نه ماه در سال وجود خواهد داشت. پوسته بیرونی یا کپسول آن به تدریج رشد می کنند و باید زمانی چیده شوند که سه چهارم آن ها رسیده است. بعد از برداشت، پوسته های بیرونی خوب شسته می شوند و خشک می گردند. روش های خشک کردن باعث ایجاد رنگ نهایی هل می شود.
رنگ سفید هل نشان می دهد که پوسته بیرونی برای چندین روز در نور خورشید خشک شده است. رنگ سبز هل نشان می دهد این گیاه برای یک روز و شب در اتاق گرم خشک شده است.
سه دانه ای که در داخل پوسته بیرونی قرار دارد به عنوان ادویه هل در نظر گرفته می شود. در اوایل قرن بیستم، گواتمالا بزرگ ترین تولید کننده این ادویه در جهان بود و به طور متوسط سالانه بین 25000 الی 29000 تن تولید داشت. این گیاه در سال 1914 به این ناحیه معرفی شد. هند قبلا بزرگ ترین تولید کننده هل بود اما از سال 2000 به دومین تولید کننده بزرگ هل در جهان تبدیل شد.
این ماده یکی از مواد تشکیل دهنده محبوب در غذای اسیای جنوبی است و در کاری بیشتر استفاده می شود. روغنی که در دانه آن قرار دارد از دو الی ده درصد ترکیبات اصلی cineole و α-terpinyl acetate را خواهد داشت. روغن هل به خاطر بویی که دارد در ادکلن ها، صابون ها، مواد شوینده و سایر محصولات مرتبط با مراقبت از بدن به کار می رود.
ادامه مطلب
درباره این سایت